Oprowadzanie kuratorskie po wystawie o klasztorze Franciszkanów w Wieliczce

Na wystawie prezentowane są obrazy i fotografie ukazujące klasztor na przestrzeni wieków, autorstwa m.in. Kazimierza Podobińskiego, Ferdynanda Olesińskiego, Stefana Chmiela oraz Henryka Hermanowicza. Ekspozycję uzupełniają kroniki, księgi i dokumenty, w tym wyjątkowy dokument fundacyjny klasztoru z 1641 roku, wystawiony przez króla Władysława IV.

Jedna z sal poświęcona jest postaciom zakonników. Można tam zobaczyć portrety o. Mansweta Aulicha – misjonarza XIX-wiecznego działającego m.in. w Mołdawii, Turcji i na Bliskim Wschodzie, o. Prospera Burzyńskiego – reformaty i późniejszego biskupa sandomierskiego, a także Joachima Maciejczyka, gwardiana wielickiego, namalowanego przez Ferdynanda Olesińskiego pod koniec XIX wieku.

Wśród postaci szczególnie ważnych dla historii zakonu znajduje się bł. Alojzy Kosiba, znany jako „święty jałmużnik” i „apostoł dobroci i ubogich”, zakonnik związany przez niemal całe życie z Wieliczką i okolicą.

Początki wielickiego klasztoru sięgają XVII wieku, w czasach licznych wyzwań dla miasta – trzęsień ziemi, pożarów, epidemii, spadku dochodów i konfliktów religijnych. Radni z burmistrzem wezwali na pomoc nową w Polsce wspólnotę braci mniejszych. Pomysł poparł zarząd żupy, biskupi krakowscy i król Zygmunt III Waza. Ojcowie franciszkanie wznieśli drewnianą kaplicę i niewielki dom klasztorny, a fundusze na ten cel miały pochodzić częściowo z żupy solnej, przekazane przez samego monarchę.